De weg naar Vietnam

Vanuit Luang Prabang in Laos vertrek ik in een klein vol busje richting Sam Neua, een dorpje vlakbij de Vietnamese grens. Mijn laatste stop in Laos voordat ik naar Hanoi (Vietnam) reis.

Ik vraag me af of ik wel in de goede bus zit, er werd mij namelijk een ‘echte’ bus beloofd. Het vooruitzicht om de hele nacht in dit busje te zitten is niet bepaald rooskleurig. Maar na een half uurtje stoppen we. Met veel gebaren wordt mij duidelijk gemaakt dat ik de bus uit moet. Zodra ik uitstap zie ik dat er om de hoek de beloofde touringcar staat. Kan ik toch nog comfortabel de nacht doorkomen!

Zulke gedachten zijn in Azië echter van korte duur, want na een uurtje staan we alweer stil: lekke band. Gelukkig zijn alle mannen hier monteurs en voor ik het weet gaat de muziek aan en rijden we verder.

Laotiaanse muziek. Je moet ervan houden. En blijkbaar doet iedereen dat, want de chauffeur zet de muziek op standje burenruzie. De muziek zou je in twee soorten kunnen onderverdelen; klaagzangen en vrolijkere uptempo liedjes. De tweede soort is nog enigszins draagbaar, maar de eerste lijkt nog het meeste op Duitse schlagers. Omdat ik niets versta van wat ze zingen, begint elk liedje op elkaar te lijken.

Uiteraard geeft de buschauffeur de voorkeur aan de klaagzangen, waardoor de busrit met de minuut aangenamer wordt. Ik ga er van uit dat de muziek ’s nachts uitgezet wordt, dus nog even volhouden. Maar in tegendeel. De volumeknop had zijn maximum nog niet bereikt..

Na een lange slapeloze nacht door de bergen zie ik om vijf uur ’s ochtends de zon opkomen. Terwijl we het dorpje inrijden weerkaatst de oranje-rood gekleurde lucht in de met water gevulde rijstvelden. Ik ben op slag de helse nacht vergeten en geniet van het prachtige uitzicht.

Twee dagen later staat me opnieuw een twaalf uur durende busrit te wachten. Gelukkig ben ik tijdens deze busrit niet de enige toerist, een Canadese backpackster houdt me gezelschap. En dat is maar goed ook, want deze busrit blijkt later een van de onaangenaamste ritten die ik meegemaakt heb.

Het volle busje waarmee we naar de Vietnamese grens rijden, bleek bij de grens nog niet vol te zijn. Na de paspoortcontrole wordt de bus volledig volgepropt, er past werkelijk niemand meer bij. Er is geen airconditioning en de weinige zuchtjes wind zorgen amper voor verkoeling. Ondertussen hoor je de mannen constant rochelen, geluiden waar je maar moeilijk aan kunt wennen.

Een Vietnamese jongen die op de grond in de bus zit lijkt zijn rochel uit te willen spugen en gebaart naar ons dat hij over het Canadese meisje en mij wil buigen zodat hij bij het raampje kan. Zodra ik in de gaten krijg wat hij van plan is raak ik lichtelijk in paniek en blokkeer het raampje. Echt niet dat hij voor mijn neus, half op mijn schoot, gaat spugen! De jongen krijgt een zakje aangegeven en wat er dan gebeurt is een van de smerigste dingen die ik ook gezien heb. Het kleine zakje loopt bijna over van een gele consistentie en wordt letterlijk voor mijn neus door het raampje naar buiten gegooid. Ik probeer het beeld van wat ik zojuist gezien heb kwijt te raken, maar elke keer als ik er aan denk lopen de rillingen weer over mijn rug.

De rest van de busrit probeer ik te voorkomen dat er nog zo’n zakje via mijn raam de uitgang vindt. Na een aantal uren afzien mogen we eindelijk in een andere bus, met airconditioning en zonder die jongen met zijn plastic zakjes. Dat we twaalf uur lang geen stop hebben om te eten of om naar het toilet te gaan klagen we maar niet over als we uiteindelijk heelhuids in Hanoi aankomen.

Het verkeer in Hanoi is een grote chaos. In alle straten is er een constante stroom van toeterende motorbikes en agressief rijdende taxichauffeurs. Als je de straat wilt oversteken is het een kwestie van gewoon gaan en hopen dat ze je ontwijken. Want wachten op het moment dat het rustiger wordt op de weg is geen optie. Ondanks de chaos in het verkeer kan ik niet wachten om zelf te gaan rijden. De vrijheid om te gaan en staan waar je zelf wilt is me na de vele busritten in Laos heel wat waard.

Ik besluit om een scooter te kopen en bereid me voor op een roadtrip in het noorden van Vietnam. Het verkeer in Hanoi went snel, gewoon met de stroom meegaan dan is er niets aan de hand. En zo vertrek ik, samen met een Nederlandse jongen, met onze backpacks achter op de scooter gebonden, richting het noorden.