Sterke vrouwen

Helemaal in het noorden van Vietnam, aan de Chinese grens, ligt het plaatsje Ban Gioc. Een heel klein dorpje met een gigantische waterval en prachtige grotten.

In het guesthouse loop ik naar beneden om wat te gaan eten. Na de lunch begint de dochter van de eigenaar tegen me te praten, haar Engels is redelijk goed. Ze vraagt me of ik getrouwd ben, ik schud mijn hoofd. Ze kijkt me jaloers aan.
‘Vietnamese men no good, no good.. Ze zijn lui, altijd maar drinken of slapen, no good!’. Zelf woont ze in Hanoi, maar omdat haar baby net geboren is woont ze een tijdje bij haar ouders. Het is in het noorden koeler dan in de stad. Ik vraag me af wanneer ze weer terug verhuist. Voorzichtig vraag ik haar of ze zelf gelukkig is met haar man. Terwijl ze haar baby op haar arm heen en weer wiegt zegt ze nonchalant dat ook haar man ‘no good’ is, ‘lazy!’. Haar dapperheid raakt me. Ik kan me niet indenken hoe het moet zijn om altijd maar hard te werken en om vervolgens toe te moeten kijken hoe je man het geld weer opdrinkt.

Helaas lijkt het wel of dat het enige is wat de vrouwen hier doen, hard werken. Vrouwen in Hanoi staan om drie uur ’s ochtends op om naar de markt te gaan, inkopen doen, zodat ze de hele dag door de straten kunnen lopen om hun groente of fruit te verkopen. Als ze niet genoeg verdienen werken ze tot minstens tien uur ’s avonds door. Slapen doen ze op een klein kamertje met tien andere vrouwen. De mannen werken op het platteland en eens in de zoveel weken kunnen de vrouwen een paar dagen naar huis, naar het gezin.

Maar als ik met mijn scooter door het platteland rijd, zie ik ook hier alleen de vrouwen het zware werk doen. Met gebogen ruggen poten ze rijstplantjes in het veld of sjouwen ze manden vol met zware producten de berg op. De weinige mannen die aan het werk zijn, gebruiken machines of paarden om het zware werk voor ze te doen. Maar meestal zie je ze in de lokale restaurantjes roken en drinken. Vrouwen roken in dit land niet, want het is niet gezond voor het krijgen van kinderen. En kinderen krijgen is belangrijk, dat is je pensioen. De vrouwen hebben dan ook bijna geen andere keus dan trouwen, hard werken en kinderen krijgen.

Terwijl ik met mijn scooter door het noorden trek, zie ik de prachtigste landschappen. Van groene rijstvelden in Sapa, naar oneindige bergpartijen in Dong Vang tot aan een gigantisch meer in het Ba Be National Park.

Eenmaal weer terug in Hanoi wil ik graag snel naar het zuiden. Echter red ik dat niet met mijn huidige visum, ik moet het laten verlengen. Als ik na een lange zoektocht uiteindelijk bij de juiste balie in het immigratiekantoor sta, wordt me verteld dat ik het niet zelf kan laten verlengen. Dat moet een reisbureau voor mij doen. Als ik vraag waar ik die kan vinden krijg ik als antwoord ‘Google’. Ik schiet in de lach, maar de vrouw blijft me serieus aankijken.

Uiteindelijk lukt het me om mijn visum te laten verlengen, de wachttijd is alleen zes dagen. Een enorme tegenvaller. Hanoi is een toffe stad, maar vooral ook een komen en gaan van mensen. Het is soms erg vermoeiend om steeds weer nieuwe vrienden te maken. Als twee Latino’s mij dan op het laatste moment meevragen naar Halong Bay, hoef ik daar ook niet lang over na te denken. Op naar Cat Ba Island!

Terwijl de zon ondergaat rijden we het eiland op, op zoek naar een slaapplek. Normaal gesproken is dit geen probleem, alleen is het vakantie voor de Vietnamezen. Honderden locals hebben zich op dit, blijkbaar toeristische, eiland verzameld en werkelijk elk hotel is volgeboekt. Moedeloos gaan we van deur naar deur tot een hotel ons uiteindelijk aanbiedt om in de lobby te slapen. De vloer wordt gedweild en drie matrasjes worden op de grond gelegd. Ajeto!

Om tien uur ’s avonds kunnen we dan eindelijk ergens wat gaan eten. Als we onze bestelling op willen nemen, gaat de bedienster even bij ons aan tafel zitten. Ze ziet er moe uit. Ik vraag haar hoe laat ze begonnen is. ‘Half zeven, om elf uur ben ik vrij. Ik werk zeven dagen in de week, een dag in de maand ben ik vrij’. Mijn mond valt bijna open van verbazing als ze bevestigt dat het inderdaad half zeven ’s ochtends is als ze begint met werken. Dag in, dag uit..

De vrouwen in Vietnam zijn sterk, heel sterk. Ondanks het harde werken en het zorgen voor de kinderen, zijn ze erg positief en gastvrij. Een mentaliteit die me hopelijk bijblijft.